Egzorcysta II: Heretyk (Exorcist II: The Heretic, 1977) - recenzja


Reżyseria: John Boorman
Scenariusz: William Goodhart

Fabuła:
Cztery lata po wydarzeniach z pierwszego filmu, dorastająca Regan MacNeil uczęszcza na terapię, próbując poradzić sobie z traumą. Ojciec Lamont, ksiądz wysłany przez Watykan, ma zbadać okoliczności śmierci ojca Merrina. Dochodzenie prowadzi go do konfrontacji z tą samą nadprzyrodzoną siłą – demonem Pazuzu – oraz do podróży duchowych i wizji, które mieszają rzeczywistość z fantazją.

Recenzja:
„Egzorcysta II” to jeden z najbardziej kontrowersyjnych sequeli w historii kina grozy. John Boorman postanowił porzucić realistyczny, duszny styl pierwszej części na rzecz metafizycznych wizji, mistycyzmu i symboliki. Zamiast przerażenia mamy tu psychodeliczne sceny hipnozy, afrykańskie rytuały, mistyczną wędrówkę dusz – i bardzo dużo dialogów pełnych filozoficznego bełkotu.

Choć film posiada ciekawe zdjęcia (szczególnie w retrospekcjach i wizjach), to fabularnie tonie w chaosie. Richard Burton gra Lamonta z kamienną miną, a Linda Blair stara się nadać swojej bohaterce głębi, lecz całość gubi napięcie i horror. Efekty specjalne nie przerażają – raczej dziwią. Dźwiękowo film wypada interesująco (Ennio Morricone!), ale nie ratuje to całości.

Ocena: 3/10
Ambitny, ale nieudany eksperyment. Mistyczna katastrofa.

~Smiley~

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Popeye: The Slayer Man (2025) - Recenzja

Obraz
Fabuła:  Grupa ciekawskich przyjaciół zakrada się do opuszczonej fabryki konserw szpinakowych, aby zbadać legendę „Żeglarza”, który rzekomo nawiedza fabrykę i lokalne doki. Opinia: Jakiś czas temu omawiałem "Zemstę Popey'a", a dzisiaj pora na drugi horror z morderczym żeglarzem w roli głównej. Opowiada on o grupie ludzi zapuszczających się do opuszczonej fabryki szpinaku, o której chodzą słuchy, że jest nawiedzona przez legendarnego Popey'a. No dobra, fabuła jeszcze nie brzmi najgorzej, ot poprostu fabuła horroru klasy B. A jak z wykonaniem? Cóż, o wykonaniu mógł bym powiedzieć tylko jedno. A mianowicie... CO ZA KU**A JE**NE GÓWNO!! Człowiek nie nastawiał się na nic szczególnego, bo nastawiałem się raczej na średnie, lekko pasztetowe kino, a ostatecznie dostałem jeden wielki pozbawiony emocji, nudny jak flaki z olejem, tandetny, prowokujący do pocięcia się mydłem shit, który przy okazji jest mega turbo głupi, że mi chyba z 10 IQ wyparowało. A najbardziej m...
Czytaj więcej

A Knight's War (2025) - Recenzja

Obraz
Fabuła:  Nieustraszony rycerz wkracza do śmiertelnie niebezpiecznej krainy, by ocalić duszę Wybranej. Stawiając czoła wiedźmom, demonom i brutalnym wrogom, odkrywa, że jej powrót może sprowadzić chaos i zgubę na całą ludzkość. Opinia: Dzisiaj w recenzji "A Knight's War", czyli horror fantasy, który klimatem i atmosferą może się skojarzyć z Dark Souls. Porównanie nie bez powodu, gdyż główni bohaterowie, Bodhi i Avalon wyruszają na misję, podczas której giną i odradzają się wielokrotnie (zostaje to wytłumaczone medalionem, który po każdej śmierci przywraca do życia. Lecz tutaj medalion ma limit, który pozwala umrzeć i odrodzić się tylko 100 razy). Oprócz tego przychodzi im stanąć naprzeciw czterem, różnym lordom. Jednym z nich jest kochająca się w bólu i cierpieniu wiedźma, z którą walka bohaterów dostarczyła najwięcej zabawy. Wielkim plusem jest wspomniany wcześniej klimat, który jest skąpany w gęstym mroku. Wadzić natomiast może prowadzenie filmu, gdyż Bodhi, ...
Czytaj więcej

Autopsja Jane Doe (The Autopsy of Jane Doe) 2016 - recenzja

Obraz
Horrory paranormalne mają to do siebie, że często balansują na granicy między tym, co nadprzyrodzone, a tym, co kryje się w naszej wyobraźni. „The Autopsy of Jane Doe” (2016) w reżyserii André Øvredala to jeden z tych filmów, które w mistrzowski sposób łączą atmosferę niepokoju z duszącym, klaustrofobicznym napięciem. Film opowiada historię ojca i syna, Tommy’ego (Brian Cox) i Austina (Emile Hirsch) Tildenów, którzy prowadzą rodzinną kostnicę. Pewnego wieczoru lokalna policja przywozi im ciało tajemniczej młodej kobiety, znalezione w piwnicy domu, gdzie doszło do brutalnego morderstwa. Nie ma na niej widocznych ran, a tożsamość zmarłej pozostaje nieznana – zostaje więc nazwana „Jane Doe” (Olwen Kelly). Gdy Tildenowie zaczynają przeprowadzać sekcję zwłok, odkrywają kolejne, coraz bardziej niepokojące anomalie: złamane nadgarstki i kostki (choć skóra pozostaje nietknięta), zwęglenia wewnętrzne, a nawet skrawek pergaminu ukryty w jej ciele. Wraz z kolejnymi odkryciami w kost...
Czytaj więcej