Ulica Strachu - Część 2: 1978 (2021) - Recenzja

Fabuła: Brutalny morderca terroryzuje przeklęte miasteczko Shadyside i obóz Nightwing, zmieniając beztroskie lato w makabryczną walkę o przetrwanie.

Opinia: Druga część trylogii filmowej, w której kontynuujemy wydarzenia z pierwszej części. Deena wraz z bratem odnajdują niejaką Ziggy Berman, która 26 lat wcześniej mierzyła się z tym samym złem, co teraz główna bohaterka. Po wstępie przenosimy się z akcją do właśnie owego 1978 roku, do letniego obozu Nightwing, w którym niebawem dochodzi do rzezi. I tutaj mamy małą zmienę klimatu oraz samej atmosfery. Ponieważ w poprzedniej części mieliśmy akcję niemalże odrazu, to tutaj trzeba było chwilę na nią poczekać. A klimatem natomiast film może się skojarzyć z Piątkiem 13'ego. Niestety "1978" wypadł w mojej opinii ciut gorzej, od jedynki, bo tam dostaliśmy slasher ze świeżymi elementami, a tutaj większość filmu to jest mocno typowy slasher, jakich to wiele na rynku. Ot mamy mordercę, który chodzi po lesie z siekierą i urządza rąbankę na obozowiczach. Choć na plus można uznać dobrze dobraną muzykę (1994 też swoją drogą taką miało) i postacie, które nie były kartonem, ani innym betonem, gdyż każdy ma swój inny charakter. Na plus jest jeszcze to, jak sporo elementów się łączy ze sobą. Fajnie, że twórcy mieli wszystko fajnie przemyślane i nie robili tego na kolanie (choć przede mną jest jeszcze ostatnia część "1666", więc jeszcze się okaże). No i z mniej znaczących rzeczy... Dobre jest to, że wszystkie trzy filmy z trylogii wyszły jedna po drugiej bez dłuższego czekania na kolejną. Uczcie się, twórcy Monsterverse, a nie że na nową Godzillę i Konga mam czekać jeszcze dwa lata 🥺. Ehh... Nieważne, zboczyłem z tematu. Podsumowując, to oto cała "Ulica Strachu - Część 2: 1978". Część słabsza od poprzedniczki, ale nadal gwarantuje dobrą zabawę + łączy ze sobą elementy, tworząc spójną całość.
A no i jeszcze jedno... Jakim cudem ludzie tam tyle czasu korzystali z latryny i nie zorientowali się, że jest pod nią ukryta jaskinia xD?

Moja ocena to 6-/10.

Karol D. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Popeye: The Slayer Man (2025) - Recenzja

Obraz
Fabuła:  Grupa ciekawskich przyjaciół zakrada się do opuszczonej fabryki konserw szpinakowych, aby zbadać legendę „Żeglarza”, który rzekomo nawiedza fabrykę i lokalne doki. Opinia: Jakiś czas temu omawiałem "Zemstę Popey'a", a dzisiaj pora na drugi horror z morderczym żeglarzem w roli głównej. Opowiada on o grupie ludzi zapuszczających się do opuszczonej fabryki szpinaku, o której chodzą słuchy, że jest nawiedzona przez legendarnego Popey'a. No dobra, fabuła jeszcze nie brzmi najgorzej, ot poprostu fabuła horroru klasy B. A jak z wykonaniem? Cóż, o wykonaniu mógł bym powiedzieć tylko jedno. A mianowicie... CO ZA KU**A JE**NE GÓWNO!! Człowiek nie nastawiał się na nic szczególnego, bo nastawiałem się raczej na średnie, lekko pasztetowe kino, a ostatecznie dostałem jeden wielki pozbawiony emocji, nudny jak flaki z olejem, tandetny, prowokujący do pocięcia się mydłem shit, który przy okazji jest mega turbo głupi, że mi chyba z 10 IQ wyparowało. A najbardziej m...
Czytaj więcej

A Knight's War (2025) - Recenzja

Obraz
Fabuła:  Nieustraszony rycerz wkracza do śmiertelnie niebezpiecznej krainy, by ocalić duszę Wybranej. Stawiając czoła wiedźmom, demonom i brutalnym wrogom, odkrywa, że jej powrót może sprowadzić chaos i zgubę na całą ludzkość. Opinia: Dzisiaj w recenzji "A Knight's War", czyli horror fantasy, który klimatem i atmosferą może się skojarzyć z Dark Souls. Porównanie nie bez powodu, gdyż główni bohaterowie, Bodhi i Avalon wyruszają na misję, podczas której giną i odradzają się wielokrotnie (zostaje to wytłumaczone medalionem, który po każdej śmierci przywraca do życia. Lecz tutaj medalion ma limit, który pozwala umrzeć i odrodzić się tylko 100 razy). Oprócz tego przychodzi im stanąć naprzeciw czterem, różnym lordom. Jednym z nich jest kochająca się w bólu i cierpieniu wiedźma, z którą walka bohaterów dostarczyła najwięcej zabawy. Wielkim plusem jest wspomniany wcześniej klimat, który jest skąpany w gęstym mroku. Wadzić natomiast może prowadzenie filmu, gdyż Bodhi, ...
Czytaj więcej

Autopsja Jane Doe (The Autopsy of Jane Doe) 2016 - recenzja

Obraz
Horrory paranormalne mają to do siebie, że często balansują na granicy między tym, co nadprzyrodzone, a tym, co kryje się w naszej wyobraźni. „The Autopsy of Jane Doe” (2016) w reżyserii André Øvredala to jeden z tych filmów, które w mistrzowski sposób łączą atmosferę niepokoju z duszącym, klaustrofobicznym napięciem. Film opowiada historię ojca i syna, Tommy’ego (Brian Cox) i Austina (Emile Hirsch) Tildenów, którzy prowadzą rodzinną kostnicę. Pewnego wieczoru lokalna policja przywozi im ciało tajemniczej młodej kobiety, znalezione w piwnicy domu, gdzie doszło do brutalnego morderstwa. Nie ma na niej widocznych ran, a tożsamość zmarłej pozostaje nieznana – zostaje więc nazwana „Jane Doe” (Olwen Kelly). Gdy Tildenowie zaczynają przeprowadzać sekcję zwłok, odkrywają kolejne, coraz bardziej niepokojące anomalie: złamane nadgarstki i kostki (choć skóra pozostaje nietknięta), zwęglenia wewnętrzne, a nawet skrawek pergaminu ukryty w jej ciele. Wraz z kolejnymi odkryciami w kost...
Czytaj więcej