Mama (2013) - recenzja

"Mama" to horror z 2013 roku w reżyserii Andresa Muschietti, który został wyprodukowany przez Guillermo del Toro. Film opiera się na krótkometrażowym filmie Muschietti o tym samym tytule i łączy w sobie elementy klasycznego horroru z głębokim, emocjonalnym wątkiem rodzinnym.

Historia rozpoczyna się, gdy Jeffrey (Nikolaj Coster-Waldau), po zabójstwie swoich partnerów biznesowych oraz żony, ucieka ze swoimi dwiema córkami, Victorią i Lilly, do opuszczonej chaty w lesie. Tam planuje zakończyć życie swoje i córek, jednak zanim to się stanie, coś w lesie atakuje go, a dziewczynki zostają same. Pięć lat później zostają odnalezione, dzikie i zaniedbane, ale żywe, dzięki tajemniczej istocie, którą nazywają "Mamą".

Lucas (również grany przez Coster-Waldau), brat Jeffreya, oraz jego dziewczyna Annabel (Jessica Chastain) postanawiają zaopiekować się dziewczynkami. Szybko okazuje się, że dziewczynki nie wróciły same i coś z nimi przyszło - coś, co nie zamierza pozwolić na to, by dziewczynki zostały im odebrane.

Andres Muschietti w umiejętny sposób buduje napięcie i atmosferę, korzystając z klasycznych technik horroru, jak i subtelnych, psychologicznych akcentów. Jego zdolność do tworzenia przerażających, ale jednocześnie pięknych wizualnie scen sprawia, że "Mama" wyróżnia się na tle wielu współczesnych horrorów. Estetyka filmu jest mroczna, z dominującymi tonami szarości i brązu, co podkreśla ponurą atmosferę i izolację miejsca akcji.

Efekty specjalne, w tym same przedstawienie postaci "Mamy", są wykonane z wielką precyzją. Mama, wykreowana przez Javiera Boteta, jest nie tylko przerażająca, ale również pełna tragicznego piękna. Ruchy i wygląd tej postaci są wyjątkowo niepokojące, co dodaje filmowi unikalnego charakteru.

Jessica Chastain jako Annabel prezentuje znakomitą grę aktorską. Jej postać, początkowo niechętna do pełnienia roli opiekunki, przechodzi widoczną przemianę, stając się bardziej empatyczna i zaangażowana w życie dziewczynek. Chastain doskonale ukazuje wewnętrzną walkę swojej postaci, balansując między sceptycyzmem a rodzącym się uczuciem do dziewczynek.

Młode aktorki, Megan Charpentier jako Victoria i Isabelle Nélisse jako Lilly, również wykonują świetną pracę, przedstawiając skomplikowane emocje dzieci, które przeszły przez traumatyczne wydarzenia. Ich relacja z postacią "Mamy" jest centralnym elementem fabuły i obie aktorki doskonale oddają ten niezwykły związek.

"Mama" nie jest typowym horrorem nastawionym tylko na wywoływanie strachu. Film porusza głębsze tematy, takie jak miłość, lojalność, macierzyństwo i traumy z przeszłości. Jest to opowieść o duchu, który nie potrafi pogodzić się ze stratą i szuka ukojenia w opiece nad porzuconymi dziećmi.

Z jednej strony mamy Annabel, która musi nauczyć się kochać i chronić dziewczynki, a z drugiej strony mamy tragiczną postać "Mamy", która mimo swojej przerażającej natury, działa z miłości i troski. To zderzenie ludzkiej i nadprzyrodzonej macierzyńskiej miłości dodaje filmowi głębi emocjonalnej.

Film spotkał się z mieszanymi, ale głównie pozytywnymi recenzjami krytyków. Chwalono go za atmosferę, grę aktorską, szczególnie Jessica Chastain, oraz unikalne podejście do tematu duchów. Krytykowano jednak niektóre przewidywalne elementy fabuły i momenty, w których film zbytnio polega na jump scare’ach.

"Mama" to horror, który łączy w sobie elementy nadprzyrodzone z głębokimi wątkami emocjonalnymi. Dzięki umiejętnej reżyserii Andresa Muschietti, znakomitej grze aktorskiej i pięknie wykreowanej postaci "Mamy", film ten wyróżnia się na tle innych produkcji tego gatunku. Jest to opowieść, która przeraża, ale jednocześnie wzrusza i zmusza do refleksji nad naturą miłości i traumy.

Dla fanów horrorów i dramatów psychologicznych "Mama" jest pozycją obowiązkową, oferując unikalne połączenie strachu i emocji, które pozostaną z widzem długo po zakończeniu seansu.

~Smiley~