Cukierki Diabła (2015) - recenzja

„Cukierki Diabła” (oryg. „The Devil's Candy”) to horror z 2015 roku, w reżyserii Seana Byrne'a, który wcześniej zasłynął kultowym już filmem „The Loved Ones” (2009). W „Cukierkach Diabła” Byrne powraca z kolejną mocną i trzymającą w napięciu opowieścią, łączącą elementy horroru satanistycznego, thrillera psychologicznego i dramatu rodzinnego. Film zyskał uznanie zarówno krytyków, jak i widzów, przede wszystkim za niekonwencjonalne podejście do klasycznych motywów horroru oraz umiejętne budowanie atmosfery grozy.

Fabuła:

Akcja filmu rozgrywa się w Teksasie i koncentruje się na rodzinie Hellmanów, która właśnie przeprowadza się do nowego domu. Jesse (Ethan Embry), ojciec i głowa rodziny, jest artystą, który stara się godzić swoją pasję z obowiązkami rodzinnymi. Jego żona Astrid (Shiri Appleby) oraz córka Zooey (Kiara Glasco) wspierają go, mimo że Jesse często zmaga się z artystycznym blokiem i problemami finansowymi.

Dom, do którego się wprowadzają, ma jednak mroczną przeszłość. Wkrótce po osiedleniu się, Jesse zaczyna doświadczać dziwnych wizji i obsesji, które napędzają go do tworzenia przerażających obrazów. Jego sztuka staje się coraz bardziej mroczna i niepokojąca, jakby była inspirowana siłami spoza tego świata. Jednocześnie w ich życiu pojawia się Ray Smilie (Pruitt Taylor Vince), były mieszkaniec domu, który zmaga się z wewnętrznymi demonami i zostaje uwikłany w diaboliczny plan, którego celem staje się rodzina Hellmanów.

### 

Jednym z największych atutów „Cukierków Diabła” jest niepowtarzalna atmosfera, którą Sean Byrne buduje z wyjątkową precyzją. Film od samego początku emanuje niepokojem, potęgowanym przez doskonałe wykorzystanie muzyki heavy metalowej, która staje się niejako tłem do wydarzeń rozgrywających się na ekranie. Muzyka nie jest tu jedynie elementem budującym nastrój, ale odgrywa również kluczową rolę w fabule, będąc medium, przez które zło zaczyna przenikać do świata bohaterów. Metalowe riffy i mroczne dźwięki tworzą idealny kontrast dla spokojnych momentów, które tylko pozornie wprowadzają ulgę, by za chwilę znów zwiększyć intensywność napięcia.

Kolejnym istotnym elementem jest praca kamery i stylistyka wizualna filmu. Byrne umiejętnie wykorzystuje grę światła i cienia, by nadać filmowi surowy, nieco brutalny klimat. W szczególności warto zwrócić uwagę na sposób, w jaki reżyser filmuje obrazy malowane przez Jessego – są one zarówno piękne, jak i przerażające, co doskonale oddaje dualizm, który staje się głównym motywem filmu: zło ukryte w pięknie, destrukcja w kreatywności.

Ethan Embry w roli Jessego Hellmana prezentuje jedną ze swoich najlepszych kreacji. Jego postać to człowiek rozdarty między miłością do sztuki a troską o rodzinę. Embry świetnie oddaje napięcie wewnętrzne swojego bohatera, który z jednej strony pragnie tworzyć, a z drugiej walczy z nieznaną siłą, która przejmuje nad nim kontrolę. Jego przemiana z czułego ojca w kogoś opętanego przez własne demony jest stopniowa i przerażająco autentyczna.

Shiri Appleby jako Astrid również wypada przekonująco. Jej postać to głos rozsądku i wsparcie dla Jessego, choć ona sama z czasem zaczyna dostrzegać, że z jej mężem dzieje się coś bardzo niepokojącego. Relacja między Jesse'm a Astrid jest kluczowa dla fabuły, gdyż ich miłość i wzajemne zrozumienie stają się jedyną kotwicą, która powstrzymuje bohatera przed całkowitym zatraceniem się w ciemności.

Pruitt Taylor Vince jako Ray Smilie to postać, która budzi zarówno współczucie, jak i strach. Jego Ray to człowiek zmagający się z nieznanym złem, które zawładnęło jego umysłem. Vince doskonale oddaje tę wewnętrzną walkę, czyniąc z Raya antybohatera, którego trudno jednoznacznie ocenić. Jego zmagania z demonami są centralnym elementem fabuły, a jednocześnie symbolizują nieuchronność zła, które przenika życie bohaterów.

„Cukierki Diabła” nie są jedynie horrorem dla samego wywoływania strachu. Film porusza szereg głębszych tematów, takich jak walka z wewnętrznymi demonami, granica między twórczością a szaleństwem, a także rola rodziny jako jedynego schronienia przed złem. Postać Jessego jest alegorią artysty, który w dążeniu do doskonałości może zatracić samego siebie, a także stać się narzędziem sił, których nie rozumie.

Film stawia również pytania o naturę zła – czy jest ono siłą zewnętrzną, która nawiedza ludzi, czy może rodzi się w nas samych? Ray Smilie, który z jednej strony jest ofiarą, a z drugiej oprawcą, stanowi doskonałą ilustrację tego dylematu. Jego postać sugeruje, że zło nie zawsze przychodzi z zewnątrz; czasem rodzi się z bólu, cierpienia i wewnętrznej pustki.

„Cukierki Diabła” to wyjątkowy horror, który łączy w sobie estetykę filmu niezależnego z intensywną atmosferą klasycznych opowieści grozy. Sean Byrne stworzył film, który nie tylko przeraża, ale również skłania do refleksji nad kondycją ludzkiej duszy, nad granicą między dobrem a złem, i nad tym, jak łatwo można przekroczyć tę granicę, gdy stawką stają się nasze najgłębsze pragnienia.

Film ten z pewnością przypadnie do gustu widzom poszukującym czegoś więcej niż tylko tanich straszaków. To horror z duszą, który pozostawia widza z niepokojem długo po zakończeniu seansu, zmuszając do zastanowienia się nad tym, co tak naprawdę kryje się w głębi naszych umysłów. „Cukierki Diabła” to zatem nie tylko jeden z najlepszych horrorów 2015 roku, ale również dzieło, które może aspirować do miana współczesnego klasyka gatunku.

Ocena końcowa: 9/10

~Smiley~